O espertar de Kate Chopin

Como ben vedes puxen o título do libro, do que vou falar a continuación, en galego, precisamente porque a edición que collín na biblio está na nosa lingua. Razón de máis para facer esta entrada nela, non vos parece?.

Intereseime por Kate Chopin e O espertar vendo Treme a nova serie de David Simon, creador da célebre The Wire, nela John Goodman interpreta a un profesor de literatura e a menciona nunha das súas clases; "Non pensedes en termos de principio e fin, porque contrariamente a algunhas obras de entretemento, conducidas polo argumento, non hai resolución na vida real".

Nese momento deume a sensación de que Simon, a través de John Goodman, estaba facendo unha declaración de intencións, revelando o que efectivamente el mesmo pensa sobre a narrativa. Fascinado coa súa forma de narrar e decidido a desentrañar os misterios estructurales da mesma, tan naturalista, tan real, e sen ningún ensaio do seu puño e letra escrito, decidín a lo menos leer esta novela, que este excelente guionista parecía, con esa liña de diálogo, situar dentro do seu canon (é verdade que David Simon escribíu unha novela tamen e que podería ter comezado por aí, pero ese non é o tema).


Se no momento de ver aquela escea penséi que estaba facendo unha declaración de intencións, agora, tras ter visto a primeira e segunda tempada e ler este libro, doume conta de ata que punto era así; a referencia vai máis alá do estructural e entra directamente no argumental, pero disto mellor non dicir nada ata que teñades lido e/ou visto ambas cousas.

Kate Chopin foi reivindicada nos 60s como unha pioneira do feminismo no século XIX, entre outras cousas por esta novela, O espertar; nela a protagonista emprende un camiño na dirección da súa liberdade, coa autoafirmación da súa individualidade, e da súa igualdade na diferencia... do seu espertar a unha vida na que ten dereito a facer o que cree correcto para si mesma, sexa o que sexa.

Pero, como o propio John Goodman di nesta escea, sería empobrecelo categorizar este libro como unha obra protofeminista, o seu valor é literario e universal, máis alá de calquera consideración ideolóxica, fala do percorrido dun ser humano na búsqueda da súa propia verdade, xa sexa dentro ou fora da constreñida sociedade que lle veu nacer... o circunstancial do personaxe é o que a fai pioneira do feminismo, pero o universal da mensaxe trascende calquer xénero ou época.

Non fai falla ser muller para identificarse co discurrir da protagonista. Non é a afirmación dunha muller fronte a falocracia, é a afirmación dun individuo fronte as imposicións externas.

A xulgar polos comentarios doutras novelas no blog é posible que, a algún de vos, vos pareza cursi e ñoña, porque realmente o argumento da novela resumiríase coas costas dun libro de Corín Tellado, pero é que, como na vida mesma, o realmente interesante das accións dunha persoa son os pensamentos que as conducen. No profundo e non na superficie.